Even een stapje opzij. Ik weet nog goed, na een paar weken zwangerschap van onze kinderen, dat het hartritme zijn intrede deed. Met mijn oor tegen de vroeg zwangere buik hoorde ik het prille hart slaan... een wonder. Uit het ‘niets’ ontstaat er leven.

Het hart draagt de herinnering aan het bezielde wezen dat de mens is met een intentie of streven voor ogen. Zeker, grote woorden, maar het is ook groots. In modern jargon is het hart de interface tussen het mens zijn op aarde en de ziel in de sterren. Gestationeerd midden op de borst, in het zogenaamde hartchakra.

Dit standpunt klinkt niet door op de kunstacademie, want daar regeert de linker hersenhelft, zeg maar de routeplanner. Genoeg hierover. Verder.

Incarnatie op deze aarde - the blue planet - heeft serieuze consequenties, waaronder de uiteenzetting met de stof. Om te beginnen met het lichaam zelf, dat als een voertuig in deze dimensie fungeert. Ho, ho... spiri-taal? Echt niet, kijk maar in het Oudnederlands waarin lichaam betekent: een tijdelijke behuizing van vlees in verbinding met de ziel. Zo, daar kan ik wat mee!

Deze column dreigt een etymologische verhandeling te worden, over de geschiedenis van woorden zoals hart, lichaam, incarnatie en ziel. Ik doe dat om de vanzelfsprekende diepe betekenis van die woorden af te stoffen. Immers in onze ‘moderne’ materialistische cultuur is de betekenis van die woorden niet onderbouwd, dus onwetenschappelijk. Logisch, in de wereld van de linker hersenhelft!

Terug naar de incarnatie en de uiteenzetting met de stof.

Eenmaal in een lichaam geland, ben je verbonden middels het lichaam met het leven en alles wat daarin mee komt zoals eten, drinken én vorm geven aan de stof. En, wat wordt het dan? Wat pak je aan, letterlijk?

Denk bijvoorbeeld aan agrarisch, ambachtelijk, ruimtelijk of kunstzinnig werk. Niets meeslepends, gewoon met je handen en voeten in de klei. 

Een beeldend kunstenaar wil vorm geven aan de stof. Zo heb ik een affiniteit met verf en doek. Gelukkig ben ik daarin niet hoog opgeleid, wat vaak betekent ‘hoog afgeleid’. Maar nu komt het: wat wil ik maken, vertellen? Hoe kies ik m’n onderwerpen? Hier is mijn hart aan het woord. Vaak onbewust, tegenwoordig veel meer op de voorgrond. 

Zo heb ik mijn Lente serie uitdrukking gegeven aan de erection of nature, zoals David Hockney de lente typeert. De manifestatie of opstandings krachten van scheuten en pulsen. Wat een levenskracht en -pracht.

De vormentaal die daarbij hoort ontstaat door intuïtie - aanvoelen -, oefenen en laten gebeuren. Meer woorden kan ik er niet aan geven, ik zou wel willen, maar dat lukt me niet. Daarom ben ik schilder en geen schrijver.